یکی از جدی‌ترین ملاحظات اخلاق پزشکی مراعات حریم بیماران است. در این خصوص نکته‌های اخلاقی متعددی را از منظر اخلاق پزشکی به کادر درمانی توصیه می‌کنم...

یکی آنکه برای حفظ حریم بیمار نباید تشخیص بیماری بالای تخت او نصب شود، بسیاری از بیماران دوست ندارند ملاقات‌کنندگانشان از بیماری‌شان سر در بیاورند.

دوم آنکه از حیث حفظ حریم فیزیکی توصیه می‌شود تا جایی که ممکن است میان تخت‌های بیمارستان جدا‌کننده تعبیه شود.

سوم آنکه پیشنهاد می‌شود پزشکان و سایر کادر درمانی هنگام ویزیت بر بالین بیمار چنان سخن نگویند که هم‌اتاقی‌های او متوجه وضعیت بیماری‌اش شوند. استفاده از الفاظ فنی پزشکی به‌طوری‌که فقط دستیاران و دانشجویان متوجه شوند بسیار مهم است. انستیتو کانسر چند دهه پیش با همین ملاحظه‌ اخلاقی نام موسسه سرطان را بر خود نگذاشت. از آن سو البته باید توجه داشت که پزشک از نظر اخلاقی موظف است تشخیص بیماری را به خود بیمار بگوید نه به‌ همراه او یا هر فرد دیگر. این بیمار است که تصمیم می‌گیرد بیماری خود را نزد دیگران افشا کند یا نه.

چهارم آنکه اخلاقا باید از یکی‌کردن بیمار و بیماری پرهیز کرد. به عنوان مثال «بیمار سرطانی» واژه مناسبی نیست و به جای آن باید یاد بگیریم از «بیمار مبتلا به سرطان» استفاده کنیم. بیمار به جز بیماری‌اش شئون دیگری نیز در زندگی دارد و الفاظی همچون روانی، ایدزی، سرطانی و ام‌اسی با کرامت انسانی نا‌سازگار است. بخشی از ملاحظات مربوط به حفظ حریم بیمار نیز به همراهان بیمار اختصاص دارد. بسیاری از اطرافیان بیمار آنچنان دل‌نگران او می‌شوند که فراموش می‌کنند با همراه‌کردن کودکان، ابهت یک پدر بزرگ یا مادر بزرگ هنگام برهنه‌شدن و معاینه چطور ممکن است در منظر نوه‌شان از بین برود. اطرافیان بیمار سخت باید مراقب باشند، ترحم جای احترام را نگیرد. درنگ کنیم! شخصی که در بستر بیماری است به تمایز احترام و ترحم حساس‌تر است.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: